Patat

Tot zover.
He, stop je er mee, vraag je misschien. Nee! Helemaal niet.
Maar Stijn wel, zo lijkt het. Hij verwerkt in stilte.
We mogen er best over praten hoor en dingen benoemen. Maar verder is hij er klaar mee. In de goede zin van het woord: de diagnose te weten is genoeg.
Hij is na de diagnosestelling weer even heel lekker in zijn vel geweest, maar dat is weer over. Hij is nu weer zichzelf. Met de vele boze buien en woede uitbarstingen inbegrepen.
Maar dagelijks zie ik, heel vaak, dingen gebeuren. Accefietjes of zomaar gewone voorvalletjes, die voor hem heel moeilijk zijn.
Net nog, Jesse en Stijn aten bij opa en oma. En wat aten ze daar? Patat! Mmm, daar houd ik wel van, zegt Jesse. Stijn echter zegt niets, maar dat valt niet op in het gekwetter van Jesse.
Als ik de jongens op kom halen en oma zegt dat ze patat aten reageer ik, dom genoeg: dat lust Stijn helemaal niet! De verbazing van opa en oma is groot. Inderdaad, hij was erg stil tijdens het eten en heeft niet zoveel op. Maar...
Door alle reacties, van mij en grootouders, is Stijn bijna tot huilen toe bewogen. Hij houdt zich in. Maar ik zie een mengeling van boosheid, teleurstelling -waarom zegt mama dat nou!, angst, -worden ze nu boos? onbegrepen zijn, -wie lust er nu geen patat! en verdriet. Want eigenlijk waren het allemaal negatieve reacties. Troostvolle woorden als: wat goed dat je het toch hebt opgegeten kwamen eerst niet in ons op, later kwamen ze te laat.
Wat kan ik hieruit concluderen?
Stijn steunt erg op Jesse: wat hij doet is goed. En daaruit vloeit voort: geen assertiviteit en eigen mening, niet voor zichzelf opkomen: angst om te zeggen wat hij werkelijk wil en angst voor de reacties. Geen oplossingen kunnen bedenken: dit tegen opa en oma zeggen is er niet bij. Want hoe doe je dat? Terwijl de meeste kinderen van 7 dit wel kunnen loopt hij hierin achter. Hierdoor liep het bij opa en oma eten op een teleurstelling uit, ook omdat ik met grootouders had afgesproken én de jongens had gezegd dat ze brood zouden eten, met iets uit de frituurpan, kroketje of zo. En Stijn is gek op brood...
Gelukkig heeft Stijn van dit alles thuis helemaal geen last. Daar is hij de baas over wat Jesse doet en bepaalt hij het liefst alles voor ons. Zo zie je maar weer, het kan verkeren... Oost west, thuis best!