Verwerken: Ik heb McDD

Stijn laat z'n fiets, bam! vallen. Hij knalt de deur achter zich dicht en laat de jas vallen waar hij hem uitdoet. Zijn schoenen blijven aan, iets wat duidelijk tegen de regel is. Handen in de zij, gezicht op onweer. Boos, woest staat hij voor me. Alsof hij zeggen wil: kom op nou. Wat is de uitslag?
Nú herken ik zijn gedrag: het is pure angst die hij omzet in boosheid. Toen nog niet. Daardoor reageer je anders he. Zo van: Hang eerst je jas eens op. En doe zachter met de deur. Je schoenen moeten nog uit. Als je rustig bent zal ik het je vertellen.
Omdat ik al begreep dat zijn gedrag spanning verborg, heb ik dat allemaal maar niet gezegd. En terwijl ik vertel wat ik kwijt wil, wordt Stijn rustiger. Langzaam maar zeker zakt hij op de bank neer en luistert aandachtig naar wat ik hem vertel.
Zijn eerste reactie is verbazing. Ik? Heb ik hetzelfde als Jesse? Dat lijkt hem maar niets, zie ik aan zijn ogen. Die kunnen van het een op het andere moment direct op onweer staan. Nu ook. Maar gelukkig is het ook niet waar. Jesse's autisme is immers heel anders dan McDD. Hij heeft de klassieke vorm.
Ik vertel Stijn verder niet veel meer. Hij heeft al genoeg te verwerken. Alleen al het feit dat hij ook een vorm van autisme heeft is nu genoeg. Dat is aan alles te zien en aan het hele gedrag te merken.

Diezelfde avond krijg ik een mail van de juf. Er is nog iemand met deze diagnose in de klas. Iemand waarmee Stijn regelmatig speelt. Ik raad direct wie het is. Deze jongen gaat woensdag de klas vertellen over wat hij heeft. In de hoop op meer begrip. Hoe moet dat nu met Stijn? Meepraten? Thuisblijven? Iets zeggen? Niets zeggen? Als ik Stijn de vraag voorleg, wordt hij allereerst heel blij: Hij is niet de enige. Yesss!
Maar verder vindt hij het allemaal maar niets. We spreken af dat hij gewoon naar school gaat en zijn mond houdt. Mocht hij zich nu heel veilig voelen in de klas op dat moment, dan is hij altijd vrij te zeggen wat hij kwijt wil. Zo gezegd, zo gedaan. Stijn is die morgen super gespannen. Ik heb echt medelijden met hem. Natuurlijk zegt hij niets in de klas. Dat had ik ook niet verwacht. Hoeft ook niet. Op school loopt het meestal lekker, dus... Waarom zou hij? Anderzijds vond hij het leuk om de presentatie te horen. En het was heel herkenbaar voor hem. Hij heeft er veel van geleerd! En  merkte dat de kinderen het ook goed accepteren van zijn klasgenoot. Dat geeft hoop voor de toekomst!
Drie weken later vertrekt deze jongen. Naarhet speciaal onderwijs. Wat jammer. Bij mij slaat de schrik om het hart. Zou het ons ook zo vergaan? Maar nee, relativeer ik. Iedereen is anders. Ook met McDD!