Wachten

De vier weken wachten gaan vlot voorbij. De herfsvakantie gaat voorbij en ook Stijn gaat weer lekker naar school. Wat gaat het goed en wat heeft hij het naar zijn zin daar!
Op zwemles gaat het minder. Hij is bang, dat zie je aan alles. Gelukkig denk ik tegenwoordig niet zo veel meer na :-) maar onderneem direct actie: bellen naar de badmeester. Hij snapt wel een beetje het probleem: hij heeft een harde stem. Vanaf vandaag zal hij Stijn anders gaan benaderen: met complimenten, naast een correctie. Het werkt per direct fantastisch! De tranen zijn weg en ik krijg Stijn weer zonder moeite mee.
Wel was de badmeester helemaal niet verbaasd over een onderzoek en eventuele diagnose: "zoiets dacht ik al!" extra erkenning voor mama!
Maar vier weken worden vijf en nog steeds heb ik van Soele niets vernomen. En ja hoor, ik word ongeduldig. En vreselijk zenuwachtig als ik er aan denk binnen heel kort de uitslag te hebben... Eng!!
Toch ga ik bellen. Eens moet ik de uitslag aanhoren, toch? Dus waarom dan nu geen actie?
De receptionist van Soele kan me vertellen dat er niets in de pc staat over een eventuele afspraak maken. Ook vertelt ze me dat onze intaker, en begeleider dus, ziek is. Ze komt de eerste maanden niet werken. "Dus?" vraag ik. Ik bedoel: dit probleem wordt toch niet bij mij neegelegd mag ik aannemen?
Ze weet het allemaal niet. "Normaal zit ik hier niet mevrouw, ik hoor in Amersfoort!"
Ja en, denk ik, wat heb ik daarmee? Ik wil een afspraak. Vandaag of morgen, maar niet veel later graag.
De receptionist gaat me later op de dag terugbellen, belooft ze. Met dat ze het beloofd denk ik, jaja... Zo ben ik geworden door ervaring, geloof ik...
Net als ik 'zie je wel' ga denken gaat de telefoon. De receptionist, jawel, ze is het echt! Ik ben blij dat ze zich aan de afspraak heeft gehouden, ook al kan ze me niets meer vertellen. We zijn toegewezen aan een ander persoon en Stijn moet nog in het team behandeld worden, dat is alles wat ze me zeggen kan.

Als ik de volgende week de begeleider van onze oudste aan de lijn heb, ook van Soele en haar subliem iets laat horen over Stijn, roept ze uit dat hier helemaal niets van klopt! Zij heeft ons toegewezen gekregen, want zij kent ons al. En ze wist niet beter dan dat er een afspraak gemaakt zou worden. Nee, hier ging ze direct achter aan. En dat deed ze. Dezelfde dag kreeg ik een mail met data: welke dag kun je, wil je en kom je?
De keuze was ruim. En omdat Joost er voor kiest niet mee te gaan, kies ik voor de eerste datum: morgen!
Vrijdag 25 november 2011, om negen uur exact ben ik bij je, mail ik terug. Dus tot morgen!
Eng!!!