De onderzoeken

Op een dag, ergens half september brengt de post me een enveloppe. Een enveloppe zonder afzender, maar met bekende vormgeving. De brief van Soele, bedenk ik. En ja hoor, ik heb gelijk.
Er staan drie afspraken vermeld, allen voor Stijn.
Drie onderzoeken, verdeeld over drie data van twee uren. Eén kan zelfs nog langer duren, daarvoor staat drie uren gepland.
Elke keer als ik Stijn er breng komt hij enthousiast terug. Gelukkig: Soele is echt leuk, dat beseft hij nu ook. Ook vindt hij er erkenning en merkt hij dat hij geholpen wordt. Dat is erg fijn allemaal. Het is thuis dan ook echt aan hem te merken, hij is een stuk rustiger en minder boos.
Wel wil Stijn dat ik elke keer bij hem blijf. Nou ja, vlak bij hem: in de wachtkamer. Ik doe dat met liefde voor hem en lees lekker in mijn boeken of doe wat schrijfwerk. Die ene lange keer ben ik ook gebleven. Maar dat was een saaie middag hoor! Uiteindelijk ben ik maar in de auto gaan liggen: stoel achterover, helemaal in de ligstand en ogen dicht. Sleutels in de hand, zodat ik, als ik echt in slaap val, toch wakker word van rammelende sleutels: een vertegenwoordigersdutje noemen ze dat. Maar slapen doe ik niet. Allerlei scenario's rollen door mijn vermoeide hersens. Stel je voor dat ze me zien en denken dat ik eh...het niet zo goed meer doe. Of dat iemand hard op de ruit klopt, geschrokken: wat is er met dat mens? Ze zullen dan wel denken: geen wonder dat ze hier bij Soele op de parkeerplaats staat. Moet nodig opgenomen worden.
Uiteindelijk ga ik maar weer naar binnen en neem, weer, een bakkie cappuccino. Lekker. En net als ik daar zit, komt Stijn er al aan.
Poe! gelukkig ben ik hier. Stel dat ik nog in de auto had gelegen?
Zeker weten dat er paniek was geweest. Wie weet een terugval van 300% ...
De psycholoog vertelt me dat alle onderzoeken goed zijn  gegaan en dat we tussen vier en zes weken een oproep voor gesprek kunnen verwachten.
Er rest ons nu dus maar één ding, zoals zo vaak:
Naar huis en afwachten maar weer.